Twee maanden later

你们好/ Nimen Hao/Hallo allemaal,

Inmiddels ben ik al bijna twee maanden terug in Nederland. Helaas ben ik niet zo'n trouwe blogschrijver gebleken als gepland. Om mijn blog toch goed af te sluiten hier nog een laatste verslag, dan maar als een soort memoire.

Op 30 januari vloog ik weer terug naar ons koude kikkerlandje, na een hele korte nacht. We waren niet van plan het laat te maken, maar gingen toch voor een laatste keer naar onze stamkroeg phoebe waar het ongewoonlijk leeg was. Daarna vertrokken we naar een club en als afsluiting aten we in stijl 烧烤 Shao Kao (chinese barbecue) op kleine plastic stoeltjes op straat. Die nacht moesten Larissa en ik onze koffers nog inpakken, wat een hoop stress opleverde. We waren de dag ervoor cadeautjes wezen shoppen en hadden veel te veel gekocht. 'S ochtends vroeg checkte ik uit bij receptionist Alex, die erop aandrong dat ik volgend jaar terug zou komen. Gelukkig zat ik net onder het maximum toegestane gewicht met mijn koffers. In het KLM-vliegtuig had ik al het gevoel weer in Nederland te zijn. Ik zat op dezelfde vlucht als een groepje Nederlanders die we een paar weken eerder hadden ontmoet en stage liepen bij een Nederlands bedrijf in Xiamen. Daarnaast zorgde de Amsterdamse stewardess die ons stroopwafels en veel biertjes aanbood en klaagde over de troep van de Chinese passagiers voor een echte Nederlandse sfeer. Leuk gezelschap was ik niet, want ik lag bijna de hele reis te slapen. Terug in Nederland kwam ik aan in de sneeuw, opgewacht door mijn familie. Het was tegelijkertijd leuk en raar om weer terug te zijn. Terug naar het Hollandse eten, fietsen, Nederlands praten en de kou. Waar ik in China continue aangestaard werd en de neiging had om elke andere mede-laowai 老外 (buitenlander) te groeten werd ik hier omringd door Nederlanders en verstond ik in de trein opeens alle gesprekken om me heen. Van drukte overal naar lege bijna lege straten vroeg op de avond en mijn longen weer gereinigd met frisse Hollandse lucht. Alle normale dingen van het dagelijkse leven in Nederland, was ik bijna vergeten maar wenden weer zo snel. Zonder er bij na te denken at ik bijvoorbeeld weer met mes en vork om me daarna opeens te realiseren hoe lang dit eigenlijk al geleden was.

Laat ik maar beginnen waar ik vorige keer geëindigd ben, rond kerst. Hoewel dit in Xiamen niet werd gevierd (we hadden zelfs gewoon colleges), werden er veel feestjes en diners georganiseerd voor en door internationale studenten. Allereerst was er een diner, gekookt door onze Italiaanse vriendinnen, dat zoals altijd perfect verzorgd was. Een ander diner was georganiseerd door de Poolse Faustyna die specialiteiten uit bijna elk land geregeld had, inclusief kalkoen en kaas. Kerstavond bracht ik door in de collegebanken, maar daarna was er wel een leuk feestje waar twee studenten Christmas Carols zongen. Verder kookten Larissa en ik een diner in het appartement van een groepje Duitse studenten, organiseerde de Canadese student Bruce een Secret Santa spel en organiseerden we een heuse Christmas KTV (karaoke) met alleen maar kerstliedjes.
Ook leuk was een bezoek aan een Chinese familie geregeld door onze Chineeslerares. Het was heel gezellig en de ouders waren erg aardig en gastvrij. De moeder Grace had naar Chinees gebruik, veel te veel eten gemaakt. We kregen typisch eten uit Xiamen, dit betekende veel vis en ook zandwormen. Hun dochtertje Nora trad nog voor ons op. Ze danste en zong voor ons en kon een heel Engels verhaaltje uit haar hoofd oplepelen. Het werd wel duidelijk dat Chinese ouders behoorlijk streberig kunnen zijn.

Oud en Nieuw vierde ik in Hong Kong samen met de Duitse student Judith en haar broer Werner. Op 31 augustus maakte ik de lange reis. Eerst naar het treinstation in Xiamen buiten het eiland, om vervolgens de trein te nemen naar Shenzhen. Het oversteken van de grens duurde daarna erg lang omdat het douanepersoneel er niet zeker van was of de o's in mijn paspoortnummer nullen of o's zijn (een probleem waar ik vaker mee te maken kreeg). Uiteindelijk kwam ik aan in mijn hostel op Nathan road. In het gebouw Chunking Mansions. Ik kwam er later achter dat dit heel bekend is als plek waar de goedkoopste hostels zijn van Hong Kong en waar vooral de etnische minderheden (o.a. Indiers, Nepalezen, Pakistanen, Bangladezen, Afrikanen en Sri Lankanen) van Hong Kong samenkomen en vroeger een broedplaats was van criminelen, drugsdealers en oplichters (inmiddels gerenoveerd en verbeterd). Het is ook bekend van de Chinese film 'Chungking express'. Het was dan ook het meest louche hostel waar ik ooit geweest was, maar wel een bijzondere ervaring. Op oudejaarsavond ging ik met Judith en Werner naar een Koreaans barbecue restaurant. 'S avonds vertrokken we naar Victoria harbour waar een vuurwerkshow was na de countdown met honderden andere Hong Kong'ers en Westerlingen. Helaas waren we te laat en was de weg afgezet omdat het anders te gevaarlijk werd door de drukte. We konden het vuurwerk van een afstandje zien. Daarna gingen we naar Hong Kong's meest bekende barstraat 'Lan Kwai Fong' om te proosten op het nieuwe jaar.
De volgende dag bezocht ik de Victoria peak op Hong Kong eiland. In de bus omhoog ontmoette ik een Braziliaans koppel en de ouders van de vrouw. Hele aardige mensen waarmee ik koffie dronk en het het mooie uitzicht vanaf de top bekeek. Daarna ging ik nog naar een eilandje, genaamd Cheung Chau waar het heel rustig was. Daar liep ik rond tot de zonsondergang en nam de boot terug naar het vaste land. 'S avonds verkende ik met Judith en Werner de nachtmarkt waar we allerlei cadeautjes kochten. Ik werd steeds beter in het afdingen ook al werden we waarschijnlijk alsnog zwaar afgezet. We bezochten ook een Engelssprekende toekomstvoorspeller die op basis van onze Chinese horoscoop, ons gezicht en handen onze toekomst kon voorspellen. Hij voorspelde mij een voorspoedig leven: ik zal voor mijn dertigste trouwen en een huis en een goede baan vinden, waarin mijn werk wordt gewaardeerd. Daarnaast zal ik iemand trouwen met een mollig gezicht en de baas zijn in de relatie. Tot slot komen mijn beste jaren tussen mijn dertigste en vijftigste.
Op de dag van vertrek ging ik naar Lantau eiland om de Tian Tan boeddha te zien. Werner en Judith brachten hun spullen van tevoren naar een locker op het vliegveld dus we spraken af bij de ticket office. Helaas liepen we elkaar door de drukte mis. Wel had ik ander gezelschap van een Chinese jongen uit Shenzhen die na een praatje bij de lift met me meeliep naar het metrostation. Toen hij me uiteindelijk helemaal vergezelde naar boeddha kreeg ik wel door dat hij niet toevallig dezelfde kant op moest. Nadat we met de kabelbaan naar boeddha geweest waren, gingen we samen op weg naar Shenzhen. Het was ondanks de moeilijke communicatie (via zijn telefoon en mijn zeer beperkte Chinees) best gezellig.
Al met al was het een leuk tripje. Het was mooi weer en Hong Kong is een bijzondere en levendige stad met veel groen op de omliggende eilanden. In sommige opzichten best wel Chinees, maar toch duidelijk een stuk Westerser. Ook het Kantonees klinkt echt totaal anders dan het Mandarijn. Doordat je de grens over gaat heb je wel het gevoel in een ander land te zijn, hoewel dit eigenlijk niet zo is en veel Chinezen dit ook niet zo zien. Zij geloven in het principe van Deng Xiaoping: 'One country, two systems'. Van de demonstraties was behalve een paar overgebleven graffititeksten weinig meer te zien. Ik zou zeker nog een keer terug willen naar Hong Kong en wellicht Macao, want er is veel te zien en te beleven.
De laatste weken in Xiamen waren: lichtelijk stressvol, leuk en dubbel. Aan de ene kant wilde ik graag langer blijven maar aan de andere kant had ik ook zin om weer terug te gaan naar Nederland. In de laatste weken speelden we paintball met de Nederlandse jongens en andere internationals, gingen we uit eten met onze literatuur klas en voetbalden we op de campus. Er waren veel afscheidsfeestjes en de laatste papers en tentamens moesten worden afgerond. We hadden veel studie/praat sessies in cafés.

Met Larissa (Brits) ging ik op 22 januari naar Taiwan. Met de boot vertrokken we naar Kinmen eiland, dat tien kilometer is verwijderd van Xiamen maar officieel bij Taiwan hoort. Van daaruit vlogen we in een klein propellervliegtuigje naar Taipei (het was wel bizar dat eenzelfde vliegtuig van Transasia vanuit Taipei naar Kinmen op 4 februari neerstortte) . Het waren vijf bijzondere dagen waarop we samen met de Argentijnse Ivan (die al vier jaar in Chengdu woonde en getrouwd ismet een Chinese) uit ons hostel naar de Sun Yat-sen (de eerste president van Taiwan) en Chiang Kaishek (president 1928-1975) memorial halls gingen. Ook bezochten we het Nationaal Paleismuseum (veel van de collectie is afkomstig uit de Verboden Stad in Beijing en meegenomen door de Kuomintang ten tijde van de oprichting van Taiwan). Ook beklommen we een berg aan de rand van de stad. Daar zagen we de zonsondergang en klommen we via een touw langs een steile helling naar beneden. Dit was eigenlijk niet zo handig aangezien het snel donker werd, maar we kregen hulp van een Taiwanese bergbeklimmer die vervolgens zelf weer omhoog klom om de nacht op de berg door te brengen.
Ook bezochten een natuurlijke hotspring, een uur buiten de stad en een paar nightmarkets waar je allerlei vreemde snacks kunt krijgen. We zagen zelfs slangen in kooien voor de deur van een restaurant. We probeerden ook de Taiwanese legale en smerige noot bing lang waar als je erop kauwt vloeistof vrijkomt waarvan je vijf minuten een beetje high wordt. Taiwanees eten is erg gevarieerd en lekker, zowel het eten op straat als in de restaurants. De mensen waren heel aardig en behulpzaam. Als we een beetje verdwaald om ons heen keken duurde het niet lang voordat een Taiwanees op ons af kwam en ons bracht naar de plek waar we moesten zijn. De meeste mensen spraken ook vrij goed Engels. Ze hadden het duidelijk niet zo heel erg op de Chinezen. Taiwan lijkt erg op China maar is net als Hong Kong toch net wat Westerser. Ook is het op de toeristische plekken rustiger dan in China en zien de taxi's en restaurants er iets luxer en schoner uit. Het uitgaansleven in Taipei was niet heel bruisend. De eerste avond zochten we tevergeefs naar een leuke studentenbar die in Xiamen in overvloed aanwezig zijn, maar we hier niet konden vinden tot frustratie van mijn mijn Britse reisgenootje/feestbeest.

Eenmaal terug uit Taipei arriveerden we op een rustige campus. De meeste Chinese studenten waren al terug naar hun geboorteplaats voor de lentevakantie en het Chinese nieuwjaar en de meeste kantines waren gesloten. Alleen de toeristen en overgebleven studenten waren er nog. Terug in mijn kamer waren mijn kamergenoten ook al weg. Hoe wel ik het hele semester snakte naar privacy en stilte miste ik mijn roomies nu gek genoeg wel.
Elena had nog een afscheidsdiner georganiseerd voor de mensen die nog in Xiamen waren met heerlijk Italiaans eten.
De laatste les van de Chinese literatuur klas die wij vaak na een nachtje uitgaan op vrijdagochtend moesten doorstaan, was erg leuk. Ons hippieklasje van de mensen die de humanities master volgden was altijd erg gezellig. Onze Taiwanese docent, door ons omgedoopt tot Mr. Cheesecake had het altijd over zijn twee grote liefdes: Cheese cake en koffie. De Cheese cake mocht hij tot zijn spijt nooit eten omdat zijn vrouw niet wilde dat hij te dik werd. Daarom hadden Larissa en ik dit voor hem meegenomen. Katia onze Duitse klasgenoot, had koffie en Duitse koekjes meegebracht en de docent kwam zelf met Chinese mooncakes.
Die ochtend namen we samen de taxi naar Gaoqi international airport. Zij vertrok voor vakantie naar het eveneens koude Beijing en ik naar Amsterdam. Ik had stoelen gereserveerd naast de Nederlanders die stage liepen in Xiamen maar was niet echt leuk gezelschap want ik lag vooral te slapen. Terug in Nederland zagen we de eerste sneeuw. Op het vliegveld stond mijn familie te wachten en dronken we 's avonds thee met kwarktaart. De volgende dag ging ik met mijn ouders hardlopen in de sneeuw in het bos bij Paleis het Loo.

Nu heb ik de reis overleefd en ben ik alweer helemaal terug in het Nederlandse studentenleven wat ook weer erg leuk is. Ik ben druk bezig met het schrijven van mijn scriptie en daarnaast volg ik Chinese les om niet alles wat ik geleerd heb te vergeten. Ik ben heel blij dat ik de kans heb gehad om in China te kunnen reizen en studeren en heb heel veel geleerd over dit bijzondere land en de bijzondere mensen. Ik wil zeker nog een keer terug, want er zijn nog zoveel plaatsen te ontdekken.

Bedankt voor het lezen van mijn blogs en mijn excuses voor het gebrek eraan. Heel leuk dat jullie allemaal zo meeleefden en wie weet tot een volgende reis.

再见 Zàijiàn Tot ziens